Aytaşı, her şeyden önce içsel bir yolculuğun tılsımıdır, eksik olanı, ruhun geride bırakılan veya unutulan kısımlarını geri almak için kişiyi derinden alır ve sonra gün ışığına çıkarır. [Simmons, 267]
En eski zamanlardan beri Aytaşı, ayın büyüsüyle somut bir bağlantı olmuştur – gezginler için bir koruma tılsımı, aşıkların tutku için bir armağanı, kehanet için bir kanal ve bilgeliğe giden bir yol olmuştur. Ay ile bağlarımız güçlü. Döngüsel mükemmellikte büyüyüp küçülürken, annemiz Dünya’nın gelgitlerini ve ritimlerini yaratır ve davranışlarımızı, duygularımızı ve ruhsal gelişimimizi etkiler. Aytaşı sakinleştirir ve cesaretlendirir, bize hayatın doğal ritmini öğretir.
Aytaşı, Doğu’da daha uzun süre olmak üzere yaklaşık iki bin yıldır Roma takılarında kullanılmaktadır. Hindistan’da her zaman aşıklar için özel bir anlamı olan kutsal bir taş olmuştur ve orada geleneksel bir düğün hediyesidir. Art Nouveau döneminde kuyumcular için popüler bir seçimdi ve Avrupa’da ayrı düşmüş sevgilileri barıştırdığına ve uykusuzluğu iyileştirdiğine inanılıyordu. Aytaşı, özellikle geceleri sağladığı koruma nedeniyle Gezgin Taşı olarak bilinir ve canlandırıcı umut niteliği nedeniyle, kişiliği geliştirmek için uzun süredir bir tılsım olarak kullanılmaktadır.